vento e choiva.
bágoas salpicadas,
reflexo sombrío; o frío.
a escuridade é a materialidade da noite;
e ese asubío do ar,
a vaporosidade das lembranzas que,
dende lonxe,
non deixan de amosar.
un día crin medrar.
un día decateime que era mentira;
mais, algo do camiño recadei.
pero non me acabo de acostumar, inverno.
iluso con ilusións
(eran moitas)
non puiden con elas e extraviáronse.
ao principio foi brusco,
logo realidade
máis tarde soidade [só]
pasou sen chamar e entrou;
o inverno (quen se non)
pasou de lonxe, tamén,
o vento (quen asubiou)
un día crin..
crin que o estío ía ficar.
pero non, non o vin,
e voltou inverno.
_ d'escribindo
Ningún comentario:
Publicar un comentario