verbas que distan cada vez máis...
mágoa do tempo que non sabe de espera,
mágoa do ar que todo o fai distar.
refachos que nun intre cambian as cousas,
ora que só son iso, refachos.
o ar lévanos ó seu antollo,
tal que títeres na escea da realidade.
quen sabe se un remuíño fará que se atopen as follas caídas,
quén sabe...
...escravos do tempo.
_ d'escribiendo
Ningún comentario:
Publicar un comentario